به یاد می آورم...

می دویدم در کوچۀ تنهایی خود و باد، غربت ذهن اندوهناکم را می شست و می برد!

آری... نگاه ها سنگین است؛

و من که لطافت قلبم به لطافت اشکانم میماند مبهوت تصاویرم

سکوت می کنم و به تصویر میکشم هر آنچه را که می بینم!

خط خطی کن سپید کاغذی را که اگر مکث کنی نابود میشوی

و بشوی و برون ریز درون را...!

نگاه ها سنگین است و من می ترسم؛

از اندیشه تلخ... از سوگ دوست... از نفرین روزگار...

و دلم در گرو لطف و محبتیست که اگر نبود، مریمی نبود...

و خدای مهربان من

بشنو که در تنهایی بزرگ قلبم سکوت می کنم

و اگر لطف و قدرتت در سرانگشتان ضعیف کوچکم نبود؛ مریمی نبود...!

مریمی نیست!

هرچه هست دریچه ایست پر از عشق و در بهت و حیرانم که سکوت می کنی

و عنایتی بزرگ...

مرا که کوچکم و در اندیشه ای ناچیز می بینی؟؟!!

ولی بدان ، قلبم در تپش عشق و محبت توست خدای مهربان من

حال که سبکبالم می خندم و گام برمی دارم...

گام بردارو بخند!

گام بردار و بخند!

گام بردار و بخند!

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: